CoP is eigenlijk een term voor een groep, die gebruik wil maken van praktijkervaringen. In dit geval ervaringen van uitvoerders en cliënten van de participatiewet (de oude wet werk en bijstand). De groep wordt ondersteund vanuit onderzoeken van mensen uit de wetenschap. Veel is in theorie bekend over wat nu een goede aanpak met en voor cliënten is. Helaas wordt daar niet altijd gebruik van gemaakt. Het meest belangrijke is dat je cliënten helpt door met ze de mogelijkheden te bekijken en niet door te stellen "zo moet het." Een eigen inbreng naar vermogen van de cliënt is daarom uitermate belangrijk. Eigenlijk is het niet 'je moet', maar 'wat kun en wil je.' Deze aanpak blijkt zeer succesvol te zijn. Zeker als je daarbij ervoor zorgt, dat de relatie tussen werk- begeleidingscoach (de uitvoerder) goed is.
Mogelijk, dat die relatie niet goed is. Op dat moment moet men niet bang zijn om te zeggen dat verandering van coach of cliënt verstandig is. Het heeft namelijk geen zin om een dergelijke werkrelatie in stand te houden. Beiden merken dat het niet loopt. Stop er dan mee en probeer het met een ander opnieuw. Beschouw het niet als een mislukking maar een nieuwe start voor een mogelijk succes. Ervaringen geven dit ook aan.
Een voorbeeld hoe het kan is te merken uit de informatie van een cliënt die een kast vol had met certificaten voor het uitvoeren van werkzaamheden die hij op papier wel kon, maar in de praktijk niet. Uit navraag bleek, dat de certificaten gehaald werden om de werkcoach te plezieren. Dat werkt blijkbaar niet. Wat wel werkte voor de cliënt was invulling te geven aan zijn wens om piloot te worden. In zijn geval te hoog gegrepen en absoluut niet haalbaar. Om toch tegemoet te komen aan zijn wens is een bezoek aan Schiphol gepland. Zelfs een bezoek aan een cockpit. Dat was schrikken. Toch waren er voldoende mogelijkheden voor hem om met plezier op Schiphol te werken. Weliswaar niet in de lucht, maar uitermate zinvol werk op de werkvloer.
(Wordt vervolgd)